Het productiehuis GiGi bezorgde ons opnieuw een prachtige verfilming van de uitstap naar Kent ... Grote klasse ... GiGi 1000x bedankt ... Doe zo voort ...

Ook op de fotograaf hiernaast klikken

om nog meer foto's te kunnen bewonderen ...

Zelfs de aap heeft er een goed oog op ...

Klik erop en je kan de foto's van de verkenning bekijken ...

Klik op het "film & video" icoontje hiernaast om deze mooie reportage te kunnen bekijken of eventueel te downloaden ...

Pas op !!! bestand is 700Mb groot !!!

Klik op de vlag

om beelden te bekijken van de verkenning

van de tocht van 5 september 2015 ...

Ingericht door de “The Walker Brothers” Jabbeke
Jean (John) – Dirk (Gary) – Daniël (Scott)

door Mc Arthur

 
 
Op deze zaterdagmorgen werden we al vroeg gewekt op de tonen van een onvergetelijke schlagerhit van Willeke Alberti en Christoff:  “Niemand maakt zijn eigen kind alleen” en daar deden ze exact drie minuten over. Eventjes vlug aankleden en een hapje eten want we moesten al om 6u30 aan de parking van de Sporthal aanwezig zijn waar de luxe-car van Anny Car Tours – Oudenburg ons zou oppikken. De hoofdrol was dit jaar weer weggelegd voor Redgy met een bijrolletje voor zijn assistente Nicole. Met belgerinkel naar de winkel lag al een tijdje achter ons maar toch kwam een eenzame fietser in de ochtendschemering opdagen en het was dan nog mijn goeie vriend Jean, één van de organisatoren. De zon was juist aan een opwaartse beweging begonnen toen we stipt om 6u30 vertrokken met een volle autocar met aan het stuur Nicole die het traject van Jabbeke naar Calais voor haar rekening zou nemen. Er waren 53 wandelaars, waarvan 39 leden RBS en 14 niet-leden. Het beloofde een erg mooie dag te worden. In snel tempo ging het langs de autostrade richting Veurne en daarna Calais. Er was echt geen tijd om een bezoek te brengen aan de Calonnegracht en na een rit van 75 minuten kwamen we in Calais aan voor de inscheping die iets later zou zijn dan gepland, namelijk om 8u50. Voordien was er weer die vervelende paspoort-contr ole, een jaarlijks weerkerend fenomeen, waar je je alleen maar kan aan ergeren. Een medewerker van de wandelgazette wou eens de clown uithangen en een foto nemen van het interieur of was het van de dame achter de balie, who knows, maar hij werd onmiddellijk tot de orde geroepen door de chief-inspector. Enkele jaren terug hadden we ook al eens een clown mee maar dan ene zonder paspoort. Het werd een vlekkeloze overtocht, alhoewel de mist enigszins was komen opzetten, toch leverde dit geen enkel probleem op en na anderhalf uur varen parkeerde de kapitein het schip veilig en wel in de haven van Dover. Dover (Nederlands voorheen Daveren) is een belangrijke havenplaats in het graafschap Kent en is befaamd om de witte krijtrotsen (White Cliffs of Dover). Je bemerkt er ook het imposante Dover Castle.

Onder een stralende zon bracht de bus ons, met nu aan het stuur Redgy, via diverse smalle en kronkelende wegen, de hagen en struiken staan zo dicht tegen de weg dat men ze niet eens snoeit, daar zorgen de bussen en de voertuigen wel voor, naar de startplaats St Nicholas at Wade. Onderweg bemerkten we af en toe ook een hoppedrogerij of “east house”. Langs deze wegen zie je ook geen fietsers en er bevinden zich ook geen fietspaden. Engeland is niet meteen een fietsland. St Nicholas at Wade bevindt zich op de westelijke rand van het vroegere Isle of Thanet en zijn 12/13e eeuwse kerk is toegewijd aan Sint-Nikolaas, patroon van de vissers en zeelui. Hier bevond zich in de vroege middeleeuwen een doorwaadbare plaats (“wade”) in het zich toeslibbende Wantsum Channel. Na een kort bezoek aan het interieur van dit kerkje, blijkbaar werd hier een weldadigheidsfeest georganiseerd en stonden er koffie en koekjes klaar, uiteraard tegen betaling, maar niemand had daar echt zin in, werd dan met de eigenlijke wandeling gestart. Het eerste gedeelte van onze tocht ging van St Nicholas at Wade naar Marshside, een tocht van ca 7 km, je mag zo’n afstand nooit onderschatten. We gaan van start langsheen een smal pad, licht heuvelachtig, met zeer mooie vergezichten om dan stilaan af te zakken naar het vroegere zeeniveau om dan verder geruime tijd een macadamweg te volgen, ondertussen is een licht briesje komen opsteken. Daarna nemen we een kronkelend, licht dalend landwegeltje en enkele doorwinterde wandelaars, en zij niet alleen, konden het niet nalaten om hier wat braambessen te plukken en op te eten. Verder stappen we dan langs een breder pad doorheen een ingepolderd gebied om dan ergens halverwege een restantje van de Wantsum River over te steken, tevens is dit de grens tussen 2 parishes (gemeenten) en districten van het graafschap Kent. Het landschap aan de westkant zien we steeds hoger worden. Iets verderop kruisen we dan de Saxon Shore Way van 1999, do you remember? Zo bereiken we dan Boyden Gate in Marshside waar we in de pub “Gate Inn” onze picknick (boterhammetjes) aanspreken. De autocar staat hier stand-by voor de mensen die het tweede gedeelte niet meer zien zitten en enkele maken daar gretig gebruik van.

Na deze welgekomen rustpauze van ongeveer een uur vertrekken we dan voor het tweede gedeelte nl. van Marshside naar Reculver over een afstand van ca 6,5 km. We hebben nu de keuze tussen de “high road” en de “low road”. Er wordt gekozen voor de high road. Een smal paadje, nauwelijks zichtbaar, leidt ons er naar toe. We stappen dan geruime tijd doorheen een appelboomgaard en komen dan uit bij de brug over de autoweg. Glooiende vergezichten, bij ons dun gezaaid, maken nog steeds deel uit van onze wandeltocht. Het schitterende weer wil van geen wijken weten en zo komen we aan bij Chislet Windmill. We volgen nu een golvend veldpad tussen het vele groen door, daarna een brugje over en komen terecht midden in een uienveld. Het reukorgaan wordt hier serieus getest en enkelen halen de zakdoek boven. Daarna wroeten we ons nog doorheen een stoppel- en aardappelveld om verderop de zee met zandsteenrotsen te bereiken. Via enkele slingerende en heuvelachtige paadjes, zakken we dan langzaam af naar Reculver, met zijn pittoreske huisjes met rieten dak, waar we onze tweede rustpost bereiken en belanden aldus in de “King Ethelbert Inn”. Met dit warme weer is een lekkere frisse cola een mogelijke oplossing om de do rst te lessen, anderen houden het liever bij een witte wijn, nog anderen verkiezen een halve liter bier. De inwendige mens wordt hierbij ook niet vergeten. Mijn echtgenote houd het hier voor bekeken en stapt met nog enkele andere wandelaars in de bus, heiliger willen zijn dan de paus is niet meteen de beste keuze. Je moet bij dit weer dan ook niet boven je mogelijkheden willen gaan, is voor niets nodig.

Een uurtje rust heeft ons goed gedaan en zo beginnen we dan aan het laatste gedeelte van de wandeltocht nl. van Reculver naar St Nicholas at Wade over een afstand van ca 5,5 km. Vooraleer echt aan het laatste gedeelte te beginnen wordt eventjes de kerkruïne aangedaan, gelegen op het ouder Romeins fort van Regulbium. Het afkalven van de zee-oever sedert enkele eeuwen leidde tot het verlaten van het dorp en de afbraak van de kerk tot de huidige spectaculaire resten. Daarna nemen we de “Sea Wall” die het achterliggend landschap moet vrijwaren van overstroming, hier zijn ook kwekerijen voor jonge oesters die dan verder in Whitstable worden grootgebracht. In de verte bemerken we de moderne “sea  resorts” of badplaatsen van Birchington en Margate. We volgen geruime tijd deze weg om na enkele mijlen een aardeweg te nemen naar het binnenland toe en dwarsen vervolgens de spoorlijn London-Margate-Dover. Na een lichte klim bereiken we de brug over de A299 en het eindpunt van onze 19 km wandeling. De dorstigen konden terecht in de Bell Inn of de Sun Inn, waar we nog even konden napraten en nagenieten van onze wandeltocht bij een lekker glaasje witte wijn of een biertje zonder schuim. Onze man aan het roer, Redgy, wilde zoals de vorige jaren, een gewoonte die bij hem niet af te leren valt, al snel vertrekken naar de haven maar werd door de organisatoren teruggefloten en er werd afgesproken om omstreeks 19u (onze tijd) te vertrekken om de ferry te halen van 20u30. Toen de bus voltallig was, met opnieuw Redgy aan het stuur, ging het in zijn gekende snelle rijstijl naar de haven van Dover. We waren weer veel te vroeg en zo was het nog even wachten op de ferry.

Na inscheping van The Pride of Canterbury vertrokken we in Dover met een halflege of als je het liever hebt met een halfvolle boot. De avondzon valt over straten en pleinen, de gouden zon zakt in de zee. Het was nog rustig en kalm op zee, enkele heldere sterren fonkelden nog aan de avondhemel, de lichtjes van de haven van Dover verdwenen stilaan in het niets, maar naarmate we Calais naderden trokken regenwolken samen en werd het weer alsmaar slechter, regen, klank- en lichtspel, bliksemschichten zetten de lucht in lichterlaaie, het zag er allemaal wat griezelig uit. Met enige vertraging kwamen we dan ook in Calais aan, waar de regen met bakken uit de hemel viel. Voor velen was de terugreis dan ook het moment om nog wat verloren gegane slaap van de vorige nacht in te halen. Enkele mensen mochten nog een fles Cava in ontvangst nemen voor hun deelname aan 10 tochten. Een ingedommelde 10-tochten burger werd daardoor nogal bruusk uit zijn slaap gewekt.

In Jabbeke aangekomen nam Jean nog even het woord om niet alleen de beide chauffeurs te bedanken voor hun feilloze rit maar ook de wandelaars voor hun stiptheid en wenste daarna iedereen een behouden thuiskomst toe. Toen we de bus verlieten regende het pijpestelen en we namen dan ook van de gelegenheid gebruik om enkele stelen mee te nemen, je kunt nooit weten waar deze goed voor zijn.

Het was een schitterende tocht, veel afwisseling, mooi weer, gezellige pubs, charmante dorpjes, alleen zien dat het in de toekomst geen snelwandeltocht wordt.

Thanks to ” The Walker Brothers” and next year up tot number 17.

Veni, vidi, visa: ik kwam, ik zag, ik winkelde.